سلام ... 1- پيش از شنيدن اندرز يا نصيحت يا هر چيز ديگه بايد اول قصد و نيت گوينده بر آدم روشن باشه ... وگرنه معلوم نيست به چه ورطه ره خواهد برد 2- اين كار رو بكن و اون كار رو نكن اين رو بنويس و اون رو ننويس در قاموس روشنفكر و روشنفكري نمي گنجه روشنفكر فكر ميكنه و خودش راه خودشو انتخاب ميكنه ... نه اينكه به تجارب ديگران اهميت نده يا بدبين باشه بلكه صرفا به خاطر استفاده از فكرش كه روشنفكر شده ... 3- اما در مورد قسمت اخر و سوالي كه مطرح كرده بودي كه بسيار عجيب بود ... هيچكس براي راهنمايي كسي به بهشت آفريده نشده و اساسا چنين كاري محاله ... انسان خودش بدون اتكا به ديگران بايد راه خودشو پيدا كنه با روش هاي مختلف(كه يكيش ميتونه استفاده از تجارب ديگران باشه) اونو محك بزنه و پس از اينكه مطمئن شد با صبر و شكيبايي اون راه رو ادامه بده تا به منزل مقصود برسه و اينكه كسي هست كه دست تو رو ميگره و دم در بهشت پيادت ميكنه يا راهنماييت ميكنه از پايه غلطه (چه از نظر منطقي و چه از نظر ساختاري و چه از نظر ديني) ... راه انسانهاي تنبليه كه حوصله فكر كردن و تعمق كردن رو ندارن و منتظر لقمه اماده اي هستن كه ببلعن و اكثر فريب خوردگان هم همينا هستن ... چند دسته هم هستن كه ذكرشون از حوصله اين مقال بيرونه ... اين بزرگترين فريبه كه جاي معلم رو با ارباب عوض كنيم ... بدرود