تو مثل لاله‌ي پيش از طلوع دامنه‌ها
که سر به صخره گذارد،
غريبي و پاکي
ترا، ز وحشت توفان، به سينه مي‌فشرم
عجب سعادت غمناکي!

-منوچهر آتشي-