خانه | ارتباط | مدیریت

«عجب تمثیلی است این که علی مولود کعبه است... یعنی باطن قبله را در امام پیدا کن! اما ظاهرگرایان از کعبه نیز تنها سنگ هایش را می پرستند. تمامیت دین به امامت است، اما امام تنها مانده و فرزندان امیه از کرسی خلافت انسان کامل تختی برای پادشاهی خود ساخته اند.
... آن کدام رنج طاقت فرسایی است که چاه ها را رازدار ناله های علی کرده است؟ هیچ دیده ای نخل ها بگریند؟... هرگز غروب هنگام در نخلستانهای کوفه بوده ای؟
گویی هنوز صدای بغض آلود امام علی از فاصله قرنها تاریخ به گوش می رسد که با مردم کوفه می گوید: یا اشباه الرجال و لارجال... ای نامردمان مردم نما، ای آنان که همچون اطفال در عالم رویاهای خویش غرقه اید و عقلتان همچون نوعروسان تازه به حجله رفته است! دوست داشتم که شما را هرگز نمی دیدم و نمی شناختم که مرا از آن جز ندامت و اندوه نصیبی نرسیده است. خداوند مرگتان دهد که قلبم را سخت چرکین کرده اید و سینه ام را از غیظ آکنده اید... »
«علی ست که در یاری پروردگارش درنگ نکرد. آنگاه که خلق مانده بود، در پرتو نور الهی حرکت کرد، از همگان نرم تر و آرام تر. هر ستمدیده  ناتوانی نزدش عزیز و توامند و هر توانمند ستمگری نزدش خوار و ناتوان. با این حال به مردمی گرفتار شد که گوش به فرمانش نسپردند و به ندایش پاسخ ندادند. صبر کرد اما چه صبری!؟ چون آنکه خار در چشم و استخوان در گلوی دارد! چرا حقش را خوار داشتند؟»

 

بسوزان هر طـــریقی می پسندی

کــه آتـش از تـو و خاکــستر از مـن

 

بکش چون صید و در خونم بغلطان

تـــــماشا کـــردن از تــو پرپر از من

 

ندارم چـون متـاعی دیگر ای عشق

بگیــــر انگشت و این انگشتر از من

 

مـــرا کـــن زائــــر بـــابـای زیـــــنب

که خـون ســر از او چـشم تر از من

 

 

 

«الهی! بنده‌ی تو ام، سلطان نفسم فرما.»

 

  

التماس دعا

 

 یا علی مددی

 

پروردگارا به درگاه تو پناه می آورم و تو نیز پناهم بخش تا موجودی آزمند و خویشتن دوست نباشم.مگذار که صولت خشم، حصار بردباری مرا درهم بشکند و حمله حسد، مناعت فطرت مرا به خفت و مذلت فروکشاند.

پروردگارا روا مدار که سر به دنبال هوس بگذارم و در ظلمات جهل و ظلال، از چراغ هدایت به دور افتم و بیغوله را از شاهراه بازنشناسم.

روا مدار که به خواب غفلت فرو افتم و کیفر غفلت خویش ببینم.

روا مدار که به خاطر هوس خویش، پای بطلان بر عنوان حق گذارم و باطل را بر حق برگزینم.

پروردگارا مگذار دامان وجودم به پلیدی های گناه بیالاید و مگذار که معصیت ها را -هر چه هم کوچک باشد- کوچک بشمارم و نسبت به ملاهی و مناهی بی پروا باشم.

روا مدار که طاعت اندک خویش را بسیار ببینم و به خویشتن ببالم و گردن استکبار و افتخار برفرازم.

پروردگارا به تو پناه می برم که به حق خویش اکتفا نکنم و از حد خویش پای به در نهم و آن چه را شایسته من نیست، تمنا بدارم.

به تو پناه می برم از این که مظلومی را در چنگال ستم کاران وابگذارم و تا آن جا که قدرت و قوت دام از حمایتش مضایقت کنم.

به تو پناه می برم و از تو می خواهم که مرا پناه دهی و آتش نخوت و غرور به خرمن اعمال در نیندازی.

الهی روا مدار که پنهان ما از پیدای ما ناستوده تر باشد و در ورای صورت آراسته ی ما سیرتی زشت و ناهموار نهفته باشد. یا ارحم اراحمین

صحیفه ی سجادیه

«الهی به بهشت و حور چه نازم؛ مرا دیده ای ده که از هر نظر بهشتی سازم»

یا علی مددی

سلام بر تو...

سلام بر تو ای بزرگ ترین ماه خدا، بهار عاشقان حق.

سلام بر تو که چه بسیارند آزاد شدگان حق در تو.

سلام بر تو که چه بسیار گناهان را از پرونده ما زدوده ای و چه عیب ها که بر ما پوشانده ای.

سلام بر تو ماهی که هیچ زمانی با تو پهلو نزند.

سلام بر تو و بر شب قَدرت که از هزار ماه بهتر است.

سلام بر تو...

رمضان، ماه خدا، ماه راز نیاز با معبود فرا رسید.

روح هر مسلمان در این ماه به برکت روزه و سحر خیزی و دعا اوج می گیرد و پیوندش با خدا استوار تر می گردد.

در این ماه رشته هایی که هوی و هوس، خود خواهی و خودبینی را بر بال جان انسان بسته و روح را از سر در فضای نورانی و افق های بالا بازداشته است کم و بیش گسسته شده و انسان این عبد هوی در زمین امکان آزادی و اوج گرفتن خود را باز می یابد.

زنگ گناه از آئینه ی دل روزه داران سحر خیز زدوده شده و دل آن ها باز جلوه خدایی و جمال ملکوت را در خو منعکس می کند.

رمضان بهار تلاوت قرآن و فصل مناجات عبد با معبود است. بنده ای که یازده ماه از حریم قرب الهی به دور افتاده، ناگهان خود را در آستانه رحمت او می بیند؛ در حالی که خوان پذیرایی الهی در برابر او گسترده، لطف حق با آغوش باز او را می پذیرد و گذشته از وعده ی عفو و اغماض، مژده ی ثواب و عطا نیز به او می دهد.

اینجاست که آدمی لذتی آمیخته با شرم و نشاطی آمیخته با زاری در خود احساس می کند و می خواهد از خدای خود طلب عفو کرده، دور از چشم اغیار، در خلوتی خاموش با خدای خود دمساز گردد، بگرید، بنالد و سر بر آستان شکوه او بساید.

راستی چه لذت بخش است هنگامی که چشم ها در خواب، دنیا آرام و صداها خاموش است، انسان در خلوتی دلخواه اعمال خود را در نظر مجسم کند و به گذشته ی خویش ژرف بنگرد و آنگاه لطف و رحمت حق را در هر قدم و پرده پوشی او را در هر نفس در نظر آورد و... و آنوقت عاشقانه بنالد و شرمسارانه با خدا مناجات کند و از او آمرزش طلبد.

چه نشاط انگیز است که سحرگاهان به یاد حق از بستر گرم برخیزد و با توجه دعا بخواند و با آفریدگار خویش نجوا کند.

چه شیرین است هنگامی که زمزمه آرام مناجات از اشک چشم طراوت گیرد و از سوز دل حرارت و آنگاه طنین دلکشش در پرده ی نازک شب بلغزد و در دست نسیم سحری سرگردان به سوی خدا بالا رود که «اِلَیهِ یَصعَدُالکَلِمُ الطَّیـِب. کلام پاک بسوی خدا بالا می رود.» همان زمزمه ای که از اخلاص و عشق سرچشمه گرفته و از سوز دل برافروخته شده باشد.

آنان که لذت مناجات را دریافته اند، آنان که سحرها با دعای پرشور و شعله برافروز «ابوحمزه ثمالی» که از قلب عاشق امام سجاد (ع) برخواسته است، انس و الفت داشته اند، آنان که یارب یارب شبانه را چشیده اند و در قنوت نماز شب دقایق و ساعت ها به روی پاهای خود ایستاده اند، باور دارند که هیچ لذتی با لذت مناجات برابری نمی کند و پیوسته فریاد نیازشان بلند است که:

«الهی اَذِقنی حَلاوَتَ ذِکرِک. پروردگارا شیرینی ذکر و یادت را به من بچشان.»

 

رمضان و افطار کاری از بر و بچه های گروه فاطمیون

 

التماس دعا

یا علی مددی

 

 

شهید

شهید

شهید

شهید چشمه ی آتشی است که خرمن ظلم را می سوزاند و آب روانی است که بر کویر تشنه ی عدالت جاری می شود.

شهادت قلبی است که خون حیات را در شریان های سپاه حق می دواند و آن را زنده می دارد.

شهید می درخشد، نور می دهد و راه می گشاید.

شهدا صدق استقامت خویش را در آن عهد ازلی که با خدا بسته بودند اثبات کردند.

اگر شهید نباشد خورشید طلوع نمی کند و زمستان سپری نمی شود.

اگر شهید نباشد چشمه های اشک می خشکد، قلب ها سنگ می شود و سرنوشت انسان به شب تاریک شقاوت انتها می گیرد و امید صبح و انتظار بهار در سراب یأس گم می شود.

شهادت بیداری را معنا می کند و بینایی را شفاف می سازد.

شهادت مشعلی است که خداوند در جان برگزیدگانش بر می افروزد تا تاریکی از شانه های زندگی بگریزد.

شهادت منشور کم تیراژ و پر بهای عشق است و زمانی که منشر می شود تنها به دست گروهی اهل و آشنا می رسد.

مردان جنگ عصاره مقاومت یک ملت و انقلابند، مردان جنگ در عند ربهم یرزقون حیات می یابند. مردان جنگ از قبیله سپیده اند و از نگاهشان ستاره می بارد؛ دل به دریا می سپارند و سر به دلدار و با گام هایشان جغرافیای آسمان را بر زمین ترسیم می کنند.

هر خاطره ای ممکن است فراموش شود اما بوی خون آلود خاک خاطره نیست، حماسه است، حماسه ای که تا ابد باقی خواهد ماند.

الهی چنان کن که از شهدا نه دست برداریم و نه دل؛ نه بیش از این مدیون آنان باشیم و نه از روی خانواده شان خجل.

***

راوی می گفت:

«اشنوگر که یک جور وسیله ی تنفس در غواصی است را که می گذاشتیم توی دهانمان بدجوری صدا می داد. وقتی می رفتیم زیر آب و نفس را می دادیم بیرون، لوله اش صدای سوت مانندی می داد که لو می رفتیم.

یک روز مداح گردان آمد و گفت:«من فهمیدم چه کار کنیم. ببینید، موقع نفس کشیدن توی دلتان بگویید «سبحان الله» و توی «ح» نفستان را بیرون بدهید. اصلاً صدا ندارد.» و نداشت...»

... یکی از نی های بلند کنار اروند را از ته ساقه اش جدا کردم. نی را فرو کردم توی اروند و از روزنه ی نی آرام گفتم «سبحان الله».

ته نی توی آب صدای قشنگی داد. قل قل کوتاهی بود، متل صدای ریختن آب از یک مَشک یا یک مُشت.

مشک یا مشت عباس؟ نمی دانم...

«شهدا پرواز کردند، بیایید پریدن را تمرین کنیم.»

یا علی مددی