نمي دونم چي بگم . سلام كنم به كي تشكر يا ...

من هيچ چيزي از اليا نميدونم نميدونم كي و .. هست فقط وقتي فهميدم يه وب لا گ نويس ... كرده و وقتي كه مطالبشو خوندم خيلي گريه كردم و تموم موهاي تنم سيخ شده بود فقط يه چيزي مي تونم بگم اونم اينه كه تسليت به خانواده و دوستاران تو برات يه فاتحه هم ميفرستم و يه شب پنج شنبه برات خيراتي ميدم

يادت گرامي ايليا من هنوز باورم نيست كه ديگه نمي ايي و لوح را نمي نويسي من باميد نوشتن تو هر روز سرمي زنم ...ولي لوح تو هنوز سرد و خاموش ...

و روزي دوباره خواهي آمد ...

و من آنروز را چشم انتظار مينشينم

چه قدر در پياده روهاي نگراني و انتظار قدم بزنم؟ تا كي گل هاي سرخ را به ياد تو بر پرده ها سنجاق كنم؟ وقتي باران تند مي شود با خود مي گويم اكنون از پيچ كوچه مي گذري و روبروي كاج ها مي ايستي و با يك اشاره خورشيد را بر بام خانه مان مي نشاني.

وقتي غم هاي دير پا، اتاق مان را مه آلود مي كند دوست دارم زودتر بيايي تا با حنجره تو آواز بخوانم دوست دارم پدر و مادرم آنقدر زنده بمانند تا عطر خوبت را برايم شرح دهند. من در درياهايي به دنيا آمده ام که مدام نام نقره اي تو را روي موج ها ي خود سوار مي كنند و به سوي ساحل مي فرستند و هر هفته به شوق شنيدن گامهايت آغوش مي گشايند .

چر ا نمي آيي ؟ در اين گهواره گرفتار آمده ام. مي گريم بسان كودكي در خياباني ناآشنا. مي گريم بسان ابرهاي آواره .

آيا سزوار است مردمكان چشمانم بي رويت تو به گور شوند؟ آيا مي پسندي خاطراتم بدون ديدن تو متوقف شوند؟ بيا تا بادبان هاي در طوفان مانده جاني تازه گيرند.

ايليا؟!!.........مرگ؟!!!..........اي خدا..........يعني کنار ماهم از اين آدما هست؟..........ازاين مقربين؟.........خدايا ما کجاي کاريم.......ما چرا اينقدر پست و گرفتاريم؟............

سلام...

هر چند وقت يكبار به اينجا سر ميزنم...

نميشه قبول كرد نيستي...

حتما هستي...

خدا قوت....

الهي چنان کن که از شهدا نه دست برداريم و نه دل؛ نه بيش از اين مديون آنان باشيم و نه از روي خانواده شان خجل.