دوست

............

دل در جوشش ناب عرفه، وضو مي گيرد و در صحراي تفتيده عرفات، جاري مي شود.

آن جا كه ايوان هزار نقش خداشناسي است.

لب ها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته و چشم ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده اند.

دل، بيقرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحسين (ع) شده است.

پنجره باران خورده چشم ها از ضريح اجابت، تصوير مي دهد

و اين صحراي عرفات است كه با كلمات روحبخش دعاي

و اشك عاشقان او بر دامن خود اجابت را نقش مي كند.

اشك و زمزمه ما را نيز بپذير،

اي خداي عرفه …

در پناه حضرت دوست